CAPUT V.

Honestum dici viduitatis bonum quia honestius, non ut turpe putetur conjugium. Ab his autem illicitis valde longe est quae voti libertate se obstrinxit, et sibi etiam licita ne licerent, non imperio legis, sed consilio charitatis effecit. Et bonum est pudicitia conjugalis, sed melius bonum est continentia vidualis. Hoc ergo melius illius boni submissione honoratur: non illud bonum melioris hujus laude damnatur.

7. Quod autem Apostolus, cum caelibum et innuptarum commendaret fructum, quia cogitant quae sunt Domini, quomodo placeant Deo, subjecit et ait, Hoc autem ad utilitatem vestram dico, non ut laqueum vobis injiciam, id est, non ut vos cogam; sed ad id quod honestum est: non quia innuptarum bonum honestum dixit, ideo putare debemus turpe esse vinculum conjugale; alioquin etiam primas nuptias condemnabimus, quas nec Cataphryges, nec Novatiani, nec disertissimus eorum astipulator Tertullianus turpes ausus est dicere. Sed quemadmodum cum ait, Dico autem innuptis et viduis, bonum esse illis si sic permanserint; utique bonum posuit pro meliore, quoniam omne quod bono comparatum melius dicitur, etiam hoc procul dubio bonum est: nam quid est aliud quod ita dicitur melius, nisi quod magis bonum est? nec ideo consequenter eum sensisse arbitramur, malum esse si nupserint, quoniam dixit, bonum esse illis si sic permanserint: ita etiam cum ait, sed ad id quod honestum est; non matrimonium turpe esse monstravit, sed quod honesto erat honestius generalis honesti nomine commendavit. Quia honestius quid est, nisi quod magis honestum est? Magis autem honestum utique honestum est. Aperte quippe declaravit hoc esse bono illo melius, ubi ait, Qui dat nuptum, bene facit; et qui non dat nuptum, melius facit: et hoc illo beato beatius, ubi ait, Beatior autem erit, si sic permanserit (I Cor. VII, 5-8, 35-40). Sicut ergo bono melius et beato beatius, sic honesto honestius est, quod honestum voluit appellare. Absit enim ut turpe sit unde loquens apostolus Petrus ait: Viri, uxoribus vestris tanquam vasi infirmiori et subjecto tribuite honorem, quasi cohaeredibus gratiae. Et illas at loquens, subditas esse viris suis exemplo Sarae ad hortatur: Nam sic quaedam, inquit, sanctae mulieres, quae in Deum sperabant, ornabant se, obsequentes viris suis: quomodo Sara obediebat Abrahae, dominum illum vocans, cujus factae estis filiae benefacientes, et non timentes ullam perturbationem (I Petr. III, 5-7).