SOLILOQUIORUM

In Soliloquiorum libris duobus, Sanctus Augustinus, dum in Cassiciaco rure degit, dialogum secum ipse instituens, animum suum ad divinam veritatem erudiendum instruit. In primo libro de animi sanitate, fide, spe, et caritate tractat, ad cognitionem Dei et animae praeparandam. Per ardentem precationem Deum invocat, ad illuminationem mentis postulans, ac mox docet sensus interiores — oculorum animae — sanitate, fide, spe, caritate purgandos esse, ut divinae luci contemplandae idonei fiant. Augustinus tum disputat de scientia veri et de gradu ad beatam vitam per fidem, spem et caritatem ascendendo.

In libro secundo, Augustinus subtiliter disceptat de veritate, falsitate, et immortalitate animae. Argumentatur veritatem numquam interire posse, atque ex hoc deducit animam humanam, veritatis sedem, immortalem esse. Falsitas non esse potest sine sensu, nec sensus sine anima, unde sequitur animam semper vivere. Augustinus etiam pertractat quomodo amor sapientiae purgandus sit ab omni desiderio rerum temporalium, ut tandem pura mente, sine impedimento, divinam veritatem contemplari possit. Soliloquia igitur totum iter animae ab infirmitate ad lucem veritatis mirabiliter delineant.