DE BEATA VITA

Sanctus Augustinus in libro De Beata Vita, quem natalibus suis Cassiciaci tribus diebus cum amicis et matre Monnica disputando confecit, beatitudinis naturam investigat. Opus, Theodoro dedicatum, demonstrat veram vitam beatam non in bonis caducis aut in vanitate gloriae, sed in cognitione et fruitione Dei consistere. Augustinus describit tres genera hominum navigantium ad portum philosophiae: quosdam qui cito appropinquant, alios qui procellis errorum longe aberrant, et tertios qui inter fluctus patriae memores ad veram sapientiam revocantur. In his colloquiis, animus per sapientiam verum alimentum suum invenit, sicut corpus per cibum nutritur; sapientia autem vera, qua beata vita acquiritur, nihil aliud est quam Deus ipse.

Per tres dies Augustinus et socii quaerunt quid sit beatitudo et quis vere Deum habeat. Disputant an beatus sit qui quod vult habet, et concludunt solum illum beatum esse qui Deum vult et habet. At vero nondum qui Deum quaerit plene beatus est, donec plenam Dei fruitionem consequatur. Augustinus tandem definivit miseriam egestatem esse, sapientiam autem plenitudinem animi. Vita beata, ergo, non aliud est quam perfecta cognitio et amor Dei, unius et veri boni, ad quem tendit tota animorum appetitio. Quae summa in fide, spe, caritateque fundatur, et Trinitatem veram ut fontem totius beatitudinis agnoscit.