Soliloquiorum

Sanctus Augustinus Hipponensis

Soliloquiorum opus duobus libris constans, annis 386-387 post Christum natum scriptum, formam dialogi interni habet, in quo quaestiones proponuntur, disputationes fiunt et responsiones dantur, quae ad cognitionem sui ducunt. Inter conversionem Augustini aestate anni 386 et baptismum Paschae 387 compositum, opus de primatu mentis supra res sensibiles et de immortalitate animae tractat. Dialogus profundus est inter ipsum Augustinum et Rationem appellatam, quo veritas de Deo et mysteriis ipsum circumdantibus investigatur.

Opus Augustinum ad inquisitionem Dei per veritatem ducit, cum interioritas via inquisitionis sit, quia Deus in anima sita est, loco ubi se revelat, ita ut via inquisitionis Dei sit via inquisitionis animae in se ipsum reflexa. Verbum "soliloquium" ab Augustino ipso inventum fuit, et opus imaginem Augustini huius temporis praebet magis immediatam quam ipse sui portrait in Confessionibus, hominem ostendens mysterio personalitatis fascinatum, praecipue memoria, amatorem aenigmatum et paradoxorum, rhetorem cum profundo philosophiae studio, hominem valde emotionalem, et praesertim quaerentem ad veritatem cognoscendam intentum. Lectori catholico, Soliloquia iter authenticum ad cognitionem Dei per introspectionem sinceram et examinationem cordis humani offerunt, fundamenta theologiae et philosophiae christianae occidentalis statuentes.